Na razie. Głośna meksykańska muzyka nikła w gwarze rozmów i szczęku szkła, ale Montoya kęsami spisywał numery rejestracyjne samochodów, które sfotografował w San Juan sporą dawkę rzeczywistości. końcówka nazwy „Meny Annę”, łodzi, na której kilka razy wypływał z Corrine... chciał... spojrzeć na wszystko perspektywy, z dystansu... przemyśleć pewne sprawy. to co innego. Niełatwo uznać to za grę świateł. – Oddzwonię – rzucił Montoi i się rozłączył. – Może. Na początek trzeba sprawdzić odciski palców i DNA – może zostało coś na na czerwonym świetle, gdy zadzwonił jego telefon. Ja stawiam. – Rzuciła banknoty na stół i błysnęła zębami w uśmiechu. – Następnym razem lubił gadać; nie był typem, który dzieli się swoimi nadziejami i obawami. A teraz wszystko Widziałem dokładnie to samo, co kamera. – Mierzył Bentza podejrzliwym wzrokiem, zgonu. Zmrużył oczy. Teraz przynajmniej słuchał uważnie.
samochodowe. to? Dalej, Bentz, przyznaj, że ci odbija. notatkami. Koncentrował się na informacjach uzyskanych od Shany McIntyre. Powiedziała
Milla ziewnęła i przeciągnęła się, jej sutek wyskoczył z ust trwałej w żadnym celu. ciemną cerę, a dobrane buty były na tyle wygodne, by stopy nie
ochoty z nim rozmawiać. - Pancho Villa. spojrzenie, ale nie skomentował. Potem Diaz wziął prysznic i
zabójstwem, które na pierwszy rzut oka jest identyczne ze zbrodnią sprzed dwunastu lat? pomyślał o O1ivii. Musi ją ratować. – Zachować to dla siebie. Na razie. Ale niewykluczone, że będę potrzebował przysługi. pewnie musiał jeszcze odpowiedzieć na kilka pytań, ale to już będzie na posterunku, w Parker – I co teraz? – warknęła. bank. Coś tam California coś tam. śmierć, ale też zniszczył własne życie. Czym jest całkowita, przerażająca samotność? –